زامبی‌ها (Zombies) به طور کلی با عنوان واکرها (Walkers) شناخته می‌شوند، یک نیروی آنتاگونیستی هستند که به عنوان کاتالیزور اصلی رویدادهای دنیای مردگان متحرک عمل می‌کنند.
ریشه شناسی و تعریف
واژه‌شناسی
کلمه انگلیسی «زامبی» اولین بار در سال ۱۸۱۹ در تاریخ برزیل و توسط رابرت ساوتی شاعر ثبت شد. فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد منشأ این کلمه را آفریقای غربی می‌داند و آن را با کلمات کنگو «نزامبی» (خدا) و «زومبی» (فتیش) مقایسه کرده است.
تعریف
زامبی جسدی احیا شده از یک انسان با عملکرد و تحرک محدود است که همچنین گرسنگی سیری‌ناپذیری برای گوشت دارد.
شرح
زامبی‌ها اگرچه جاودانه نیستند اما در شرایط معمولی «نخواهند مرد». آن‌ها ظاهرا دردی احساس نمی‌کنند یا به آن واکنش نشان نمی‌دهند و حتی می‌توانند از وحشیانه‌ترین صدمات جان سالم به در ببرند. آن‌ها با وجود اشتهای بی‌انتهایشان برای گوشت، اما برای ادامه عملکرد به غذا، آب یا خواب نیاز ندارند.
زامبی‌ها هیچ عملکرد بدنی دیگری که مربوط به انسان باشد را نشان نمی‌دهند و هیچ نشانه‌ای از خوددرمانی یا واکنش به دمای شدید نشان نمی‌دهند. مغز آن‌ها توانایی‌های محدودی از بدن را حفظ می‌کند و امکان حرکت اندام‌ها، فک، گردن و حتی سیستم‌های حسی را فراهم می‌کند. در حالی که واکرها ضعیف‌تر از انسان‌ها هستند، تنها راه برای کشتنشان از بین بردن مغزشان است. علیرغم ضعیف شدن، آن‌ها به شکار حیوانات زنده برای مصرف ادامه خواهند داد. حتی زمانی که سر آن‌ها بریده شود، سر همچنان فعال باقی خواهد ماند، اگرچه در چنین شرایطی عملا بی‌ضرر می‌شوند.
زامبی‌های «مردگان متحرک»
زامبی‌های درون دنیای مردگان متحرک نسخه‌ی رابرت کرکمن از زامبی‌های شب مردگان زنده جورج رومرو هستند.
زامبی‌ها افرادی نسبتا ضعیف و بی‌هوش هستند، اما در تعداد زیاد و در فضاهای تنگ خطرناک هستند. آن‌ها آنتاگونیست اصلی دنیای پسا آخرالزمانی مردگان متحرک هستند. اکثر جمعیت انسانی (۶.۳ میلیارد نفر در سال ۲۰۰۳ و ۶.۹ میلیارد نفر در سال ۲۰۱۰) توسط زامبی‌ها از بین رفته‌اند.
زامبی‌های کرکمن تکامل نمی‌یابند و برای همیشه محکوم به زوال هستند تا زمانی که چیزی جز اسکلت‌شان باقی نماند.
عامل بیماری
عامل بیماری در جهان تلویزیونی مردگان متحرک، ویروس وایلدفایر است. همه افراد به نوعی به این بیماری مبتلا شده‌اند و در صورت مرگ به عنوان زامبی احیا خواهند شد. مشخص نیست که این بیماری از کجا منشا گرفته است و همچنین مشخص نیست که آیا این بیماری طبیعی است یا مصنوعی. دکتر ادوین جنر حتی احتمال ماوراء طبیعی بودن این بیماری را رد نکرده است. در دنیای تلویزیونی، این ویروس توسط تیمی از دانشمندان در لا مدیسین DDMI در فرانسه ایجاد شده است.
طبقه‌بندی دقیق عامل بیماری‌زا نیز ناشناخته است. عجیب است که خود عامل میزبان را نمی‌کشد. در عوض احتمالاً در سلول‌های عصبی مغز به طور نهفته باقی می‌ماند و میزبان از نظر فیزیکی سالم می‌ماند. تنها زمانی که میزبان بمیرد، عامل فعال می‌شود و ساختارهای عصبی ساقه مغز و قسمت‌های خاصی از مخچه را آلوده و احیا می‌کند و انسان را به زامبی تبدیل می‌کند.
انتقال
به نظر می‌رسد که عامل بیماری زامبی دارای دو حالت عفونت مجزا، اما موازی است:
- نهفته: در جهان مردگان متحرک، تصور می‌شود که اکثر انسان‌های روی کره زمین (اگر نگوییم همه)، توسط یک سویه خفته از پاتوژن زامبی آلوده شده‌اند. میزان آلودگی کلی در سراسر جهان نشان می‌دهد که این عامل یا از طریق هوا، یا آب و یا هر دو منتقل می‌شود. پس از آلوده شدن، ویروس از طریق خون در سراسر بدن پخش می‌شود و احتمالا در سیستم عصبی مرکزی متمرکز می‌شود. با این حال تا زمانی که میزبان زنده باشد، پاتوژن در حالت نهفته یا خاموش باقی می‌ماند و هیچ علامتی در میزبان ایجاد نمی‌شود.
- تماس با مایع / گزیدن / خراش: اگرچه تماس فیزیکی با بزاق یا خون یک زامبی باعث عفونت کشنده فرد نمی‌شود، اما هر گونه تماس مایع با زخم‌های باز منجر به آلودگی غیرقابل برگشت فرد می‌شود. با این حال، گاز گرفته شدن توسط زامبی‌ها به دلیل پاتوژن خفته کشنده نیست. خراش‌ها نیز به دلایلی مشابه می‌توانند عفونت‌های مشابهی را ایجاد کنند، با این حال هیچ کس در کمیک‌ها یا دنیای تلویزیونی به دلیل خراش تب نکرده است. در حالی که خراش‌ها و پنجه‌های زامبی‌ها به ندرت باعث عفونت‌های کشنده می‌شوند، اما کندگی‌های عمیقی که معمولا در اثر گاز گرفتن زامبی‌ها ایجاد می‌شود تقریبا همیشه کشنده هستند. با قطع کردن فوری عضو گاز گرفته شده می‌توان به طور بالقوه‌ای از مرگ جلوگیری کرد.
