سایبرسایکوسیس یا روان‌پریشی سایبری (Cyberpsychosis) یک بیماری روانی و به ویژه یک اختلال تجزیه‌ای در دنیای سایبرپانک است که در اثر بار بیش از حد افزونه‌های سایبرنتیک در بدن ایجاد می‌شود.
پیش‌زمینه
افراد مبتلا به سایبرسایکوسیس با عنوان سایبرسایکوها شناخته می‌شوند، افرادی که دارای گرایش‌های روان‌پریشی هستند و در نتیجه احساس هویت خود را به عنوان یک شخص، چه برای خود یا برای دیگران از دست داده‌اند. آن‌ها مردم عادی و سایر موجودات زنده را ضعیف و پست می‌بینند. با توانایی‌های فیزیکی افزایش یافته و بی‌اعتنایی کامل به زندگی، این افراد برای هر کسی که از مسیرشان باشد بسیار خطرناک هستند. روان‌پریشی سایبری می‌تواند بر هر کسی که با سایبرنتیک اصلاح شده است، تأثیر بگذارد اما هر چه فرد همدلی یا ثبات روانی کمتری داشته باشد، بیشتر مستعد ابتلا به آن است.
هیچ درمان واقعی برای آن وجود ندارد، اگرچه مواردی برای مقابله با آن در دسترس است. بعید است که یک دست سایبری منجر به روان پریشی سایبری شود، اما جایگزینی هر چهار اندام و هر دو چشم احتمالا یک سراشیبی لغزنده به این بیماری خواهد بود.
علائم سایبرسایکوسیس تدریجی است که شامل زوال خود، دوری از دوستان و خانواده، و طغيان‌ها يا اعمال تکانشی می‌شود. آن‌ها شروع به شناسایی بیشتر ماشین‌ها تا مردم می‌کنند و از انجام کارهایی که قبلا از آن‌ها لذت می‌بردند دست می‌کشند (غذا، خواب، معاشرت، رابطه جنسی و غیره). در نهایت تعاملات انسانی برای آن‌ها آزاردهنده می‌شود و این به تحقیر و در نهایت خشونت تبدیل می‌شود. همه سایبرسایکوها از نظر فیزیکی خشن نیستند اما خشونت نسبت به موجودات زنده، به‌ویژه مردم بیشتر در بین آن‌ها دیده می‌شود.
سایبرسایکوها به یک مشکل بزرگ در دنیای اشباع شده از فناوری سایبرپانک تبدیل شده است. در واقع آن‌ها در بسیاری باندها رایج هستند، اگرچه در جامعه‌ی معقول نسبتا نادر هستند. دپارتمان‌های پلیس دارای واحدهای مسلح و زرهی به‌نام جوخه‌های سایکو هستند که در مطیع کردن یا کشتن سایبرسایکوها تخصص دارند.
در سال ۲۰۷۷، به دلیل پیشرفت‌های پزشکی و ایمپلنت‌ها شیوع روان‌پریشی سایبری به طور قابل توجهی کاهش یافت، اما همچنان هر روز مردمی بودند که تسلیم آن می‌شدند. داروی گران قیمتی به نام بالوپریدول وجود دارد که به عنوان یک درمان رایج تلقی می‌شود، اما در مورد اثربخشی آن تردید وجود دارد.